Namibie, juweel van Afrika

Onze 17-daagse trip door Namibië start in Windhoek. Daar huren we een grote 4WD met twee opvouwbare tenten, die boven op het dak zijn bevestigd. Kunnen we vroeg in de ochtend lekker naar al het wild gluren.
Na het shoppen vertrekken we naar het Daan Viljoen National park, 20 km ten westen van Windhoek. Het is een klein game (wild) park met een droge rotsachtige vegetatie. Bij aankomst controleren we de inventarisatie en slapen heerlijk in tijdens hevige onweersbuien. De eerste ochtend is het al raak; Helene ligt gefascineerd naar het gegraai van een baviaan in onze vuilnisbak te kijken.
Op naar Sesriem Campsite, de uitvalsbasis om de zonsopgang bij Sossusvlei te bekijken. We passeren het zuidelijk deel van het Nauckluft gebergte en steken een aantal rivierbeddingen over, die gelukkig droog staan. Voor zonsondergang beklimmen we Elim Dune en hebben een schitterend uitzicht over de omringende woestijn.
De volgende dag maken we een wandeling door Sesriem Canyon. De canyon is 30 meter diep en is gevormd door de Tsauchab rivier. De eerste bewoners verkregen water door zes riemen aan elkaar te knopen en te bevestigen aan een emmer. Tijdens hevige regenval in het Nauckluft gebergte wordt de canyon gevuld en moet je oppassen voor vloedstromen. Het water voert zich naar het hart van de Namib: Sossusvlei (vlei staat voor meer).
We rijden door richting Sossusvlei, een weg van 70km langs imposante duinen en losgeslagen struisvogels. De laatste 4km bestaat uit rul zand en dus een grote speeltuin voor mij en de 4WD. Het woestijnlandschap is adembenemend, de duinen terra cotta met een gele steppe ervoor. In een zandstorm gaan we op weg naar Dead vlei. Deze zoutpan wordt niet meer gevuld door de Tsauchab, waardoor de zwarte stammen van de acacia bomen schitterend afsteken tegen de rode duinen. We zijn het eens, dit is de plek om morgen van de sunrise te genieten.
Sossusvlei ligt een paar km verderop en is een zoutmeer aan de voet van enorme duinen met sierlijke kammen. Eens in de paar jaar voert de Tsauchab voldoende water aan om het zoutmeer onder water te zetten. Er kunnen dan zelfs duizenden flamingo’s neerstrijken!
Tijdens de zonsopgang ontstaan er schitterende schaduwen over de duinkammen, bekijk de foto’s maar eens.
Daarna willen we een wandeling maken door het Nauckluft gebergte. Op de heenweg stranden we op een volgelopen rivierbedding. De stroming is te sterk en we moeten omkeren. Snel terug naar Sesriem Canyon en inderdaad de hele canyon is gevuld. Het water zal over enkele dagen Sossusvlei bereiken! De tijd dat de Tsauchab gevuld is kan je Sossusvlei niet bereiken, we hebben geluk gehad…
Op naar Swartfontein, we tanken in Solitair, een klein plaatsje bestaande uit een benzinepomp, een pub en een winkel met souveniers, blikvoer, drank,vers gebakken brood en......kruimelappeltaart. Je krijgt zo'n groot stuk dat je niet meer hoeft te lunchen! Dit alles wordt gerund door Moose, een Ier. Het is echt een middle of nowhere stop in de woestijn. Via de Remhoogtepas (1800m) komen we na 15 km over de hoogvlakte in Swartfontein aan. Deze lodge staat bekend om zijn italiaans eten, maar werd nu gerund door een duits echtpaar (schade!!), met wie we 2 avonden gezellig hebben zitten tafelen. Hij is een fanatieke jager en heeft ons meegenomen met een gamedrive. Bij ons vertrek krijgen we nog 1 1/2 kilo kudu mee voor 3,70 euro!. Over de Spreetshoogepas (2100m) en de Kuisebpas (1500m)met schitterende vergezichten rijden we over de vlakke noorderlijke Namib. Veel springbokken op de weg en we moeten opletten, dat ze niet uit angst door de afrastering rennen met 70 km/uur of plotseling voor je auto oversteken. Ik heb zelfs een springbok uit de draden moeten halen. Helene heeft op afstand nog net een foto kunnen maken.
De volgende bestemming is Spitzkoppe (1728m), de Matterhorn van Afrika. De rotsen waren terra cotta van kleur en prachtig door de wind uitgeslepen. Tijdens een beklimming hoorde ik wat stenen naar beneden vallen. Ik keek om en zag in een split second een luipaard een andere schuilplaats opzoeken. Een angstig gevoel bekroop me, aangezien ik die plek een paar minuten geleden gepasseerd was. Via een andere kam afgedaald en snel naar mammie, ze wachtte aan de andere kant van de berg en hoopte maar dat ze niet zou worden aangevallen...
Een gids heeft ons naar de Bushmanvallei gebracht en gaf uitleg over de rotsschilderingen van een paar duizend jaar geleden. De campingplaatsen liggen mooi in de uitlopers van de bergen, mijlenver uitelkaar, met een afgeschermde wc-pot boven een gat en de rest moet je zelf meebrengen! Hierna besloten we om naar Okonjimalodge te gaan, gerund door de
africat foundation. Hun doel is luipaarden en cheeta's te redden en weer terug te plaatsen in de natuur. Zij geven ook voorlichting aan scholen en boeren om te voorkomen, dat deze beesten bij overlast afgeschoten worden. De cheeta's zijn gracieus en indrukwekkend. De luipaarden lieten zich helaas niet zien. Wel nog wilde honden. kudus, zwijnen, korhanen etc. gezien.
En toen naar Etosha, ook wel the great white place genoemd vanwege de eindeloos grote witte zoutpan. Het is een enorm groot wildpark, waar je zelf doorheen mag rijden, als je maar in de auto blijft zitten! Deze pan wordt in de regentijd bevolkt door duizenden flamingos. Er zijn drie mooie restcamps van waaruit we op jacht gingen om wild te spotten. Door het regenseizoen was er veel groen, zodat je goed moest opletten. In de droge periode komen de dieren naar bepaalde waterplaatsen, waar ze met zijn allen drinken. Dan zie je veel meer. De vegetatie rond de pan varieert van vlak grasland tot bosachtige gedeeltes, waar je de ravage kunt zien die olifanten kunnen veroorzaken. Ook leeuwen, neushoorn, hyena's. zebra's, giraffen, jakhalzen en verschillende soorten antilopen hebben wij in hun natuurlijke omgeving gezien. Er zijn ook ongeveer 340 soorten vogels, waaronder gieren, adelaars, haviken en veel watervogels. Sommigen schitterend van kleur. Struisvogels, korhanen, secretarisvogels en ooievaars te kust en te keur. De verrekijker en het fototoestel hebben overuren gemaakt. Ook een nachtelijke tocht met een rode lamp is geweldig om mee te maken hoe het nachtleven zich dan afspeelt. Het Namutoni camp is het oudste camp en bestaat uit een witte fortificatie dat in de 1e W.O. gebruikt werd voor engelse krijgsgevangenen. Daarvoor was het een duitse uitkijkpost. Het heeft een gezellige binnenplaats met palmen en je kunt er heerlijk eten.
Als laatste hebben we het Waterbergplateau bezocht. Historisch belangrijk gedurende de oorlog tussen de Duitsers en de Herero (eigenlijke bewoners). Deze laatsten gaan heel kleurrijk gekleed met mooie theemutsen op hun hoofd. Het plateau is een rotsfomatie van 250 meter hoog, waarin elanden, sabelantilopen, dik-diks, bavianen en veel vogels en kleinere dieren zoals mongooses te zien zijn. In dit park kun je alleen te voet tochten maken, wat ook spannend is. Als je bang bent neem je een gids mee, maar de wandelingen zijn goed aangegeven . Het uitzicht en de beklimming naar het plateau was de moeite waard.
Als afscheid van dit land hebben we nog een echte braai gemaakt van lamsvlees, want op elke camping is voor iedereen een barbecueplek en je kan er ook hout kopen voor een groots kampvuur, een mooie afsluiter. Voldaan hebben we de auto in Windhoek afgeleverd. Namibie mag met recht het juweel van Afrika worden genoemd.
Helene is inmiddels geland in Amsterdam en ik loop voor 6 weken het coschap kindergeneeskunde. Tussen de pauze door net genoeg tijd om het reisverslagje naar jullie toe te mailen.
De foto's volgen nog!

Lieve groeten,

Helene en Jules